Auteur: jwaringa (Pagina 5 van 6)

Je staat met een biertje in je hand op een feestje. Je probeert een praatje te maken met een aantal buren van de jarige, maar vreemd genoeg wordt de vraag naar wie ze zijn beantwoord met wat ze zijn. Of welke rol ze hebben. Account manager, operationeel beheerder, verantwoordelijk voor 85 miljoen euro, hoofd facilitaire zaken met 80 man personeel. Het is eenvoudiger te praten over je rol dan over je ziel. Het is makkelijker te praten over je beroep, dan over je passie, helemaal als je geslaagd bent –  wat dat ook mag betekenen.

Lees verder

Ze voelde zich al een tijd niet goed. Somber, pessimistisch en soms eenzaam. Een jonge vrouw die het leven soms nauwelijks aan kan. Velen baden voor haar en vroegen God om haar bij te staan. Onlangs vond ze een baan, zag wat licht aan het einde van de tunnel en zag het leven weer een beetje zitten. Een mens die zichzelf terugvindt. Prachtig. Het bidden was niet voor niets geweest, volgens  sommigen.

De bejaardensoos heeft zaterdag haar jaarlijkse uitje. Een rondvaart met aansluitend een diner. De voorzitter gaat in gebed en vraagt of het mooie weer maar aan mag houden, in ieder geval tot het reisje aanstaande zaterdag. Dat vaart ook wel zo prettig, met een zonnetje erbij.
Hij heeft er geen weet van dat drie kilometer verderop Jacob Steensma, akkerbouwer, ook aan het bidden is. “God, laat het toch eindelijk gaan regenen!”. De aardappeloogst dreigt te mislukken door de aanhoudende droogte.

Lees verder

Met zijn tienen waren we. Samen gekomen om voorzichtig aan elkaar te snuffelen, om een glimp op te vangen van elkaars toekomstdromen. Een prenatale woongroep wiens geboorte nog ver genoeg in de toekomst ligt om tijd te hebben om aan elkaar te wennen.

Twintig jaar geleden woonden we in Amsterdam. Ik zat op het balkon en keek uit op de appartementen aan de overzijde van de binnentuin. Vier hoog, 30 breed, dan zijn 120 huizen. Met 120 wasmachines, met 120 koelkasten, met 120 CV ketels. En minstens 120 verhalen waar de andere 119 niets van weten. Zoals onze buurman, die een paar weken eerder weduwnaar was geworden. Zijn vrouw was overleden, aan de andere kant van onze slaapkamermuur. Ik wist van niets. Waarom doen we niet meer dingen samen? Lees verder

Congruent zijn, dat valt lang niet altijd mee. Hoe breng je dat wat je vindt in overeenstemming met dat wat je doet? Op het eerste gezicht zou ik zeggen dat ik dat meestal wel doe. Maar als ik verder
naar mezelf kijk…dan zie ik dat uitzonderingen voor mezelf vaak heel goed verdedigbaar lijken. Een voorbeeld:

Ik ben begaan met het milieu. Toen ik voor het eerst het boek De grenzen aan de groei van de club van Rome las, was het mij volstrekt duidelijk dat het zo niet langer kon. Ik studeerde politicologie aan de UvA, woonde op een klein kamertje, had uitgesproken standpunten en duidelijke meningen over de mensen die de wereld al dat vreselijks aandeden. Die stellingname was toen makkelijk; ik had immers ook geen middelen of mogelijkheden om grootschalig bij te dragen aan zwaar milieuvervuilende activiteiten. Een comfortabele positie om zeer uitgesproken over anderen te zijn.

Lees verder

Our 7-year old daughter is sitting in front of our tent, humming a song. The atmosphere we drunk in at Taizé has stayed with her. We spent a week in Olinda, the domain for families in Taizé. I am not sure exactly what it is that’s touched her, but I think it has something to do with peace and quiet, even in the life of a seven year old. A break. Silence.
Lees verder

Kinderen van Moeder Aarde. De titel van een boek, geschreven door Thea Beckman. Op Facebook zag ik net een post van Janneke, die vandaag al haar boekenbonnen had uitgegeven om haar eigen exemplaar van deze trilogie te bemachtigen. Dit verhaal mag eigenlijk in niemands boekenkast missen.

Ik moet een jaar of twaalf geweest zijn toen ik datzelfde boek voor mijn verjaardag kreeg. Het is een futuristisch verhaal dat speelt in Groenland, dat Thule genoemd wordt. De Thuleense maatschappij is gebouwd op de pijlers van gelijkwaardigheid, vrede, zorg voor de Aarde en respect voor leven. De manier van leven van de Thulenen wordt beschreven in schril contrast met de Badense kolonisten, die op zoek zijn naar macht, individuele rijkdom en aanzien.

Lees verder

Het mooie van een wonder is, dat het niet feitelijk waar hoeft te zijn. Het hoeft niet te kloppen. Of misschien wordt het wonder wel groter naarmate het minder klopt. Een niet te verklaren bijzonderheid spreekt meer tot de verbeelding dan een uitpluisbare vergissing.

In Aalst, België, is een hostie spontaan gaan bloeden. Althans, dat zegt de priester die de hostie in casu onder zijn beheer heeft. Dat lijkt me bijzonder. Niet alleen dat het bloeden spontaan begint, maar sowieso lijkt me een hostie die bloedt iets niet-alledaags. Een voor de hand liggende reactie, ook van mij als post-modern kind van de Verlichting, is dan dat ik me afvraag waar dat bloed dan vandaan komt…   Lees verder

Toen mijn vader een aantal jaren geleden aan iemand in een Engelse pub de vraag stelde: “What are you drinking?”, was het antwoord “lovely, a pint of Guiness please!”. Mijn vader had zich niet
gerealiseerd dat hij met het op die manier stellen van deze vraag iemand eigenlijk een drankje aanbood. Het is eenvoorbeeld waarin de Engelse woorden die hij gebruikte grammaticaal correct waren, maar contextueel een andere betekenis kregen.

Bij het vertalen van teksten komt de vraag om de hoek in hoeverre je rekening moet houden met je lezer.
Lees verder

Tussen de voorkerk en de kerkzaal hangt een tochtgordijn. De zware stof ruikt muf. Mijn vader houdt het gordijn opzij, zodat ik erdoor kan. Ik betreed het Heilige der Heiligen, dat wat verborgen ligt en geheimen in zich draagt. Ik sta als vijfjarig jongetje samen met mijn vader in de Hervormde kerk van Oldeboorn. Het gewelf doet me denken aan de kathedralen in Frankrijk die we tijdens onze vakanties bezochten. Onmetelijke hoogtes voor een klein ventje. In het halfdonker is de mystiek voelbaar, maar niet te bepalen. Ik ben onder de indruk. De Ene kende mij al, maar ik Hem nog niet. Lees verder