Een leven met Vifit

Achteloos lees ik de tekst achterop de verpakking terwijl ik in de trein zit:

Vifit is er voor mensen die alles uit het leven willen halen. Sta jij ondanks je drukke agenda altijd open voor nieuwe uitdagingen? En wil je volop genieten? Dan kun je wel een goed afweersysteem gebruiken.

Ben ik zo iemand, die alles uit het leven wil halen? Wat nou als ik dat niet ben? Heb ik dan net illegaal die drinkyoghurt mijn keel in gegoten?

Brecht was een fijne collega: attent, slim, hardwerkend, ze stond voor iedereen klaar. Een echte professional. Daarnaast was ze voorleesmoeder, vrijwilliger bij de korfbal en heel creatief. Een lieve moeder en geweldige vrouw en zorgzaam voor haar ouder wordende vader en moeder. Wat een energie! Wat een sociaal bewogen mens!

En toen kwam ze bij de huisarts. De diagnose was: burn-out. Rust. Niets moeten. Geen druk. Op de fiets naar huis besloot ze: ik ga hier het beste uithalen wat erin zit! Dit wordt mijn leerervaring in het leven! Dit wordt een burn-out die zijn weerga niet kent! Ik denk dat Brecht ook van Vifit hield.

Tsja. Stel je voor dat je het echt even niet meer weet en moet toegeven: ik kan het even niet alleen. Op zo’n moment zou ontvangen eigenlijk veel meer helpen dan geven. Je hoofd even neerleggen en kwetsbaarheid toelaten. Waarom is dat vaak zo eng? Kwetsbaarheid is dan niet een zwakte, maar een raakbaarheid.

Mijn dochter van acht kreeg gisteren een vaccinatie en zei tegen me: “Ik moest wel even huilen, maar gelukkig heeft niemand het gezien”. Wat is dat toch? Waarom vindt iemand van acht het al moeilijk om die mooie, prachtige, raakbare, kwetsbare kant van zichzelf te tonen?

Iedereen is op zoek naar authentieke relaties met andere mensen, maar dat kan pas echt wanner je niet bang bent om ook die kant van jezelf te tonen waar je niet trots op bent. De kant die je niet zo vaak op Facebook tegenkomt. De kant die weleens wat rafelig is. Je onzekerheid. De dingen die je moeilijk vindt. De kant die je liever in je sok laat zitten, want stel je voor dat ze je kalknagels zouden zien.

Ik red het even niet. Wil je me helpen? Ik laat mijn tranen een keertje stromen. Ik ben de weg een beetje kwijt. Ik ben bang. Mag ik mijn hoofd even op je schoot leggen? Wil je mijn voeten wassen?

Ik hoor de critici al zeggen:
Wat een soft gezwets.
Wat een zweverig praat.

Maar ik geloof dat mensen door zo’n overgave geen argeloze en naïeve softies zijn die niet weten hoe de wereld in elkaar steekt. Het is juist een bevrijding van de angst om door anderen als loser gezien te worden.

Gisteravond keek ik op tv naar The Passion. Twintigduizend mensen op straat in Leeuwarden. Ongetwijfeld had dat deels met een entertainment-factor te maken. Een BN’er in het echt is toch wat anders dan met je neus in zo’n stoffige bijbel. Daarnaast vermoed (hoop?) ik dat er voor velen ook iets anders meespeelde: een zoektocht naar verbinding. Misschien zelfs een verlangen om onderdeel van iets te zijn. Zeg maar zoiets als meespelen in een sprookje dat achteraf over je eigen leven bleek te gaan.

“Heftig. Je hoeft geen gelovig mens te zijn om dit bij je binnen te laten komen”, zei Remco Veldhuis aan het einde van de show. Stel je voor.

Maar wat nou als je het verhaal beschouwt als een never-ending-story? Een verhaal dat we iedere dag live meemaken? Waar we allemaal acteurs en actrices in zijn? De loser. De vriend. De moeder. Die lui daar aan de zijlijn. De laffe. De machthebber. Wij allemaal. Dan is het opeens een verhaal waarin je niet hoeft te geloven, maar dan gaat het over alles wat er in je leven voorbij komt.