Heelheid

Ooit liep ik als jongetje voor de eerste keer een vermaning binnen – zo noemen doopsgezinden hun kerkgebouw. Ik moet een jaar of acht geweest zijn, aan de hand van mijn moeder.

Afgelopen week liep ik langs diezelfde kerk en zag wat er op de gevel staat: vrijheid in ’t onzekere. Die zin heeft vast (ook) betrekking op de precaire positie waarin doopsgezinden zich in het licht van de geschiedenis ooit bevonden, maar deze zin heeft ook betekenis wanneer ik hem betrek op mijn (geloofs)leven. De combinatie vrijheid en onzekerheid lijkt tegenstrijdig, maar is dat beslist niet. En opeens moest ik denken aan dit filmpje van Peter Rollins. Hij gelooft niet in het beeld van een God die alles mooi, goed, heel en zoet maakt en vervalt vervolgens niet in een soort algemeen ietsisme. Stop de ellende in je leven niet weg, loop er niet omheen, maar omarm alles wat er is als onderdeel van je zijn. God tovert je problemen niet weg.

Daar dacht ik aan……toen ik langs die vermaning daar aan de gracht liep.

Tegen het einde van de  week was ik op bezoek bij mw. R.  We hadden het over het lied “uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen”. Daar klopte niks van, volgens haar. De tijd vliegt niet, de tijd schuift. En Fedde Schurer snapte dat ook, zoals zijn vertaling van dat lied laat zien: it skaad skoot oer it lân. De schaduw schuift over het land.

En dan vertelt ze hoe ze als jong meisje, wanneer ze in het land aan het spelen was, soms probeerde om voor een wolk uit te rennen, wanneer deze voor de zon dreigde te schuiven. Ze was er al snel achter dat dat haar meestal niet lukte. In plaats daarvan kun je beter de wolk opzoeken: aan de achterkant sta je weer in de warmte van de zon.

Ik houd me stil. Dit is levenskunst in het echt.

Ze gaat verder. Mensen moeten niet weglopen voor de narigheid die op hun pad komt, ook niet voor je eigen narigheid. Ontloop de confrontatie met je eigen rafelige kantjes niet. Ga er niet omheen, maar doorheen. Heelheid is een illusie.  Als je die gedachte aankunt, kun je God vinden.

Ik denk aan de schilderijen van Jentsje Popma. Luchten, wolken, licht en schaduw.  Toen ik hier binnenkwam, dacht ik dat ik iets kwam brengen maar misschien was het wel andersom.