Unapologetic. Dat is de titel van een boekje. De Nederlandse vertaling is: Dit is geen verdediging. Het gaat over de kerk en het christelijk geloof. Nu is het daar niet uniek in. Ik lees wel eens vaker een boekje met meningen over God, of over de rol van de kerk, over theologie en wat mensen menen te weten over God in de wereld. Maar dit boekje is een ander boekje.
verhalen over geloof
Categorie: Blog (Pagina 3 van 5)
Die Bijbel heb ik niet nodig
Zomaar een zaterdagmiddag, een bleek zonnetje en we hadden elkaar lang niet gezien. We zaten in de tuin en het leuke van hen is dat je, na de eerste hoe is het met de kinderen? en hoe was de vakantie? eigenlijk altijd op een echt gesprek komt. Je kunt er bijna gif op innemen dat het onderwerp religie op enig moment ook langs zal komen. Misschien is dat wel vanwege de behoorlijke afstand tussen ons wanneer het gaat over de waardering voor religie in je leven. Voor hen niet relevant, voor mij een grond van mijn bestaan. Wat is het toch fijn om verschillend te zijn. Lees verder
Een uitvaartdienst in de kerk. Het is best vol en in de bank achter me zitten twee mensen te fluisteren. “Kom jij weleens vaker in een kerk?”, wordt er gevraagd. “Nou, alleen bij dit soort bijeenkomsten”, is het antwoord. Het orgel begint te spelen. De meeste mensen kijken voor zich uit of bladeren wat in hun liturgieboekje. Een paar mensen zingen mee, voorzichtig. Het klinkt breekbaar. Voor sommigen voelt zo’n kerk misschien een beetje als een museum, maar ik werk in dat museum. Ik houd van dat museum.
“Hoe is het met je?”
“Druk”
Ons leven is waarschijnlijk nog nooit zo vol geweest als nu. Vergaderingen, kinderen naar volleybal, ouderavond op school, eten met vrienden, zorgen voor je ouders, leesclub, hardlopen, kerk (soms), yoga (om tot rust te komen), kookclub, vakantie (om ook eens iets anders te zien), werk, nog meer werk, met de kinderen naar het bos (niet te lang, want dat kost tijd). In meer of mindere mate voor velen herkenbaar. Wat hebben we het toch druk.
Achteloos lees ik de tekst achterop de verpakking terwijl ik in de trein zit:
Vifit is er voor mensen die alles uit het leven willen halen. Sta jij ondanks je drukke agenda altijd open voor nieuwe uitdagingen? En wil je volop genieten? Dan kun je wel een goed afweersysteem gebruiken.
Ben ik zo iemand, die alles uit het leven wil halen? Wat nou als ik dat niet ben? Heb ik dan net illegaal die drinkyoghurt mijn keel in gegoten?
”En werp al onze zonden en ongerechtigheden achter U in de poel der eeuwige vergetelheid amen”. Pake zijn gebed was voor mij als kind indrukwekkend ingewikkeld. Die
poel klonk altijd onheilspellend, en de plechtige toon waarop hij deze woorden zijn keel uitstootte maakte het gebed niet minder beangstigend. Al onze zonden. Wat zijn dat eigenlijk?
Ooit liep ik als jongetje voor de eerste keer een vermaning binnen – zo noemen doopsgezinden hun kerkgebouw. Ik moet een jaar of acht geweest zijn, aan de hand van mijn moeder.
Afgelopen week liep ik langs diezelfde kerk en zag wat er op de gevel staat: vrijheid in ’t onzekere. Die zin heeft vast (ook) betrekking op de precaire positie waarin doopsgezinden zich in het licht van de geschiedenis ooit bevonden, maar deze zin heeft ook betekenis wanneer ik hem betrek op mijn (geloofs)leven. De combinatie vrijheid en onzekerheid lijkt tegenstrijdig, maar is dat beslist niet. En opeens moest ik denken aan dit filmpje van Peter Rollins. Hij gelooft niet in het beeld van een God die alles mooi, goed, heel en zoet maakt en vervalt vervolgens niet in een soort algemeen ietsisme. Stop de ellende in je leven niet weg, loop er niet omheen, maar omarm alles wat er is als onderdeel van je zijn. God tovert je problemen niet weg.
Daar dacht ik aan… Lees verder
Ik had een droom. Nu hoef ik mijn dromen niet altijd te delen met Jan en Alleman, maar in dit geval maak ik een uitzondering. Er kwamen nogal wat mensen in voor. Ik geloof dat de droom speelde in januari 2021. Ik weet niet of dromen iets te zeggen hebben, maar in ieder geval geven ze een inkijkje in een anders verborgen gedachtewereld:
Wietske heeft deze week ontbijtdienst. Ze heeft het brood, beleg en fruit gisteravond al klaargezet op de grote ontbijttafel. Het ontbijt in
Gisteren in Trouw: vier portretten van kinderen met een niet-christelijke achtergrond over het vieren van Kerst. “Mijn vader gelooft niet in het verhaal van kerst, maar het is gewoon een leuk feest”, zegt een van hen.
Kerst 1976. Ik ben een kereltje van een jaar of vier dat bezig is met de voorbereidingen voor het kerstspel op de kleuterschool. Ik geloof in het verhaal. Of eigenlijk de verhalen, die als een collage samengebracht zijn en waarin Jozef, Maria, de wijzen, de ezel, de ster, de stal, de herberg, de engelen, het stro en Jezus allemaal samenkomen. Als kleuter hoef je niet meer te snappen dan het verhaal. Dat is de eerste laag en die is genoeg. Ik geloofde in dat verhaal.
Mijn vader was vroeger dominee. Ik had weleens gehoord van mensen die een roeping in hun leven hadden, en ik vroeg me als kind soms af of mijn vader dat dan ook had meegemaakt. Als een stem in de nacht, een sacraal moment waarop je van boven een stem hoort die vertelt wat je pad zou moeten zijn. Dat leek me tamelijk geheimzinnig en ook een beetje eng.
In 2013 riep de Wereldraad van Kerken bij haar samenkomst op tot een wereldwijde Pelgrimage van Gerechtigheid en Vrede. Zo’n oproep klinkt misschien als actieplan – nu gaan we de wereld redden! – maar dat is het niet. Het is niet een pelgrimage naar, maar een pelgrimage van gerechtigheid en vrede. Door zelf de dingen te doen die bijdragen aan gerechtigheid en vrede, ben je bezig met die tocht naar een andere werkelijkheid.
Als doopsgezinden hebben we drie jaarthema’s die aansluiten bij deze oproep van de Wereldraad van Kerken. Deze week sprak ik met een groep oudere mensen over het jaarthema “Geroepen om te leven”. We kwamen erachter dat het woord roeping een lastig te vangen begrip is. Een pelgrimage is voor doopsgezinden wat minder vanzelfsprekend dat voor bijvoorbeeld katholieken of moslims; Lourdes en Mekka staan niet zo snel op ons ticket. Wel kunnen we ons eigen leven zien als een pelgrimage met verschillende etappes.
© 2024 Jelle Waringa
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties