Maand: december 2016

Gisteren in Trouw: vier portretten van kinderen met een niet-christelijke achtergrond over het vieren van Kerst. “Mijn vader gelooft niet in het verhaal van kerst, maar het is gewoon een leuk feest”, zegt een van hen.

Kerst 1976. Ik ben een kereltje van een jaar of vier dat bezig is met de voorbereidingen voor het kerstspel op de kleuterschool. Ik geloof in het verhaal. Of eigenlijk de verhalen, die als een collage samengebracht zijn en waarin Jozef, Maria, de wijzen, de ezel, de ster, de stal, de herberg, de engelen, het stro en Jezus allemaal samenkomen. Als kleuter hoef je niet meer te snappen dan het verhaal. Dat is de eerste laag en die is genoeg. Ik geloofde in dat verhaal.

Lees verder

Mijn vader was vroeger dominee. Ik had weleens gehoord van mensen die een roeping in hun leven hadden, en ik vroeg me als kind soms af of mijn vader dat dan ook had meegemaakt. Als een stem in de nacht, een sacraal moment waarop je van boven een stem hoort die vertelt wat je pad zou moeten zijn. Dat leek me tamelijk geheimzinnig en ook een beetje eng.

In 2013 riep de Wereldraad van Kerken bij haar samenkomst op tot een wereldwijde Pelgrimage van Gerechtigheid en Vrede. Zo’n oproep klinkt misschien als actieplan – nu gaan we de wereld redden! – maar dat is het niet. Het is niet een pelgrimage naar, maar een pelgrimage van gerechtigheid en vrede. Door zelf de dingen te doen die bijdragen aan gerechtigheid en vrede, ben je bezig met die tocht naar een andere werkelijkheid.

Als doopsgezinden hebben we drie jaarthema’s die aansluiten bij deze oproep van de Wereldraad van Kerken. Deze week sprak ik met een groep oudere mensen over het jaarthema “Geroepen om te leven”. We kwamen erachter dat het woord roeping een lastig te vangen begrip is. Een pelgrimage is voor doopsgezinden wat minder vanzelfsprekend dat voor bijvoorbeeld katholieken of moslims; Lourdes en Mekka staan niet zo snel op ons ticket. Wel kunnen we ons eigen leven zien als een pelgrimage met verschillende etappes.

Lees verder