Je staat met een biertje in je hand op een feestje. Je probeert een praatje te maken met een aantal buren van de jarige, maar vreemd genoeg wordt de vraag naar wie ze zijn beantwoord met wat ze zijn. Of welke rol ze hebben. Account manager, operationeel beheerder, verantwoordelijk voor 85 miljoen euro, hoofd facilitaire zaken met 80 man personeel. Het is eenvoudiger te praten over je rol dan over je ziel. Het is makkelijker te praten over je beroep, dan over je passie, helemaal als je geslaagd bent –  wat dat ook mag betekenen.

Ik heb ook een rol, of eigenlijk een heel aantal rollen. Maar wat zegt dat over wie ik in wezen echt ben? Ik ben Jelle Waringa, man van Tori, vader van mijn drie dochters. Vanaf medio oktober seniorenpastor in de doopsgezinde gemeenten van Bolsward, Joure en Sneek. Daarnaast ben ik student, zoon, broer, broeder, menist, gastvoorganger, inwoner van Akkrum, bewoner van onze planeet Aarde. Maar dat is allemaal wat ik ben.

Wie ik ben, dat is veel lastiger. Ik probeer iemand te zijn die dingen los kan laten. Dat wat vertrouwd is, is immers slechts tijdelijk. Ik wil verandering omarmen, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Denken te snappen wie of wat God is, is ook zoiets. Het geloof als steun in bange dagen krijgt zo een andere waarde; ik probeer te leven in een onbekend vertrouwen op de Ene. En onbekend, dat is soms eng. God tovert onze problemen niet weg. Hij is – en dat is voldoende. God is God, en ik wil niet proberen te begrijpen hoe dan precies.

Ik ben geen heilig boontje. Vaste grond voelt ook voor mij prettig aan. Ik kan soms jaloers zijn op mensen die zelfs in de meest moeilijke momenten steun kunnen vinden in zekerheden. Soms zijn dat religieuze zekerheden, maar net zo goed kunnen het andere overtuigingen zijn die vaststaan en daarmee kaders voor het leven vormen. En alhoewel dergelijke Onwankelbare Waarheden veiligheid lijken te bieden, moet het ook wel doodeng zijn. Want wat gebeurt er wanneer er aan de poten van de waarheid gezaagd wordt?

Ik weet uiteindelijk bar weinig over oorsprong en doel. Ik heb geleerd niet langer te streven naar zekerheid. Paradoxaal genoeg is gebrek aan zekerheid niet beangstigend, maar biedt het ontspanning. Ik heb immers weinig te verliezen. En wanneer ik dan soms denk:  waar ben je, God? Waarom laat je je niet zien? , dan meen ik soms, heel voorzichtig, als een briesje… .te voelen dat Hij er is, en dat dat voldoende is. Onzichtbaar dichtbij.